داو آخر

رازت چیست؟ این را مادر می‌پرسد، یک ماهی است که پیشم آمده، هوای تهران به او نمی‌سازد. پوستش خشک می‌شود. هر روز، بعد از برگشت از آموزشگاه، دستمالی را نشانم می‌دهد که با آن خانه را تمیز کرده و می‌گوید همه‌اش دوده است. دستمال سیاه را جلوی چشم‌ام می‌گیرد، می‌گوید ببین کجا زندگی می‌کنی. به خاطر کی موندی تهران؟ من نباید بدونم؟ جوابی ندارم به او بگویم. رازی ندارم. فقط می‌خواهم تهران بمانم.

اسم شوهر من تهران است - ساچلی - زهره شعبانی

کاش پیش بقیه می ماندم و وسایل را در کارتن می چیدم. چون تنهایی را بیشتر دوست دارم، آمدم اینجا. ولی تنها نیستم. آدمی از اینجا رفته که تنهایی اش شبیه من است.

اسم شوهر من تهران است - گلپونه ها - زهره شعبانی

اینشتین: باید خوشتون بیاد: به مواضع شما پیوستم!

دوره گرد: اوه، مواضع من اون قدر منو غمگین می کنن که نمی تونم از پیوستن شما بهش خوشحالی کنم. در پیروزی خودم فقط شکست شما رو می بینم.

خیانت اینشتین - اریک امانوئل اشمیت

اینشتین: چی کار می کنید؟

دوره گرد: هیچی.

اینشتین: برعکس من.

دوره گرد: چه بهتر، تنبلی من فقط وقتی به اوج لذت می رسه که دیگران کار کنن.

خیانت اینشتین - اریک امانوئل اشمیت

دوره گرد: اون جا تو اروپا هم سربازای ما به آسمون نگاه می کنن؟

اینشتین: نه، جنگ چشم ها رو نزدیک بین و گردن ها رو خم می کنه.

خیانت اینشتین - اریک امانوئل اشمیت

داو (لغت نامه دهخدا) :
نوبت بازی نرد و شطرنج،
نوبت باختن نرد و قمار و
بازی های دیگر.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اهل نظر دو عالم
در یک نظر ببازند
عشق است و داو اول
بر نقد جان توان زد

"حافظ"

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

داو آخر
نام رمانی علمی - تخیلی
نوشته ی برزو سریزدی
برای رده ی سنی
کودک و نوجوان است.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اینشتین: دو چیز بی نهایته: جهان هستی و حماقت انسان. ولی با این حال در مورد جهان هستی هنوز کاملا مطمئن نیستم.

خیانت اینشتین - اریک امانوئل اشمیت

دوره گرد: ابلهانه است، پس اهمیتی نداره.

اینشتین: [برانگیخته] چیزی که ابلهانه است اهمیت زیادی داره، چون بلاهت شانس بیشتری برای باور شدن و تکرار شدن داره، تا جایی که تبدیل به چیزی عادی بشه و رنگ حقیقت به خود بگیره. شکافتن اتم آسون تر از تعصبه.

خیانت اینشتین - اریک امانوئل اشمیت

اینشتین: در زندگیم سه حقارت بزرگ رو شناختم: بیماری، پیری و نادانی. خوشبختانه چیزی فراتر از این سه وجود داره.

دوره گرد: چه چیزی؟

اینشتین: مرگ. [این کلمه را بدون ترس بیان می کند، مانند مردی که سرنوشت خود را پذیرفته] مثل یک بدهی قدیمی نزدیک می شه، که بالاخره موفق به پرداختش می شم...

خیانت اینشتین - اریک امانوئل اشمیت

نه این که آن ها حرف زیادی برای گفتن به هم داشته باشند. رونه فقط کمی حرف می زد، اُوِه هم که اصلا حرف نمی زد. ولی سونیا آن قدر نادان نبود که متوجه نشود حتی مردانی مثل اُوِه هم خوشحال می شوند از این که کسی را داشته باشند که مجبور نباشند با او حرف بزنند.

مردی به نام اُوِه - فردریک بَکمَن

اُوِه جزء آن دسته از مردانی است که اگر مسیر را نشناسد، همچنان به راهشان ادامه می دهند، به این امید که زمانی مسیر آن ها را بشناسد و خودش را به به آن ها نشان بدهد!

مردی به نام اُوِه - فردریک بَکمَن

و اُوِه نمی تواند بگوید از چه رمانی خاموش شد. شاید از زمانی که در سر، شروع کرد با خودش به حرف زدن. شاید کم کم دارد دیوانه می شود.گاهی به این موضوع فکر کرده است. قضیه از این قرار است که می خواهد از حرف زدن دیگران با خودش جلوگیری کند، انگار وحشت داشته باشد مبادا صدای آن ها خاطرات سونیا را جا به جا کند.

مردی به نام اُوِه - فردریک بَکمَن

با گذشت زمان نمای خونه ترک بر می داره، قطعات چوبی لب پر می شن و آدم تمام گوشه و کنار خونه رو می شناسه. آدم می فهمه که وقتی هوای بیرون سرده، باید چیکار کنه تا کلید در قفل گیر نکنه. کدوم سنگ فرش ها و کف پوش ها زیر پا تسلیم می شن و آدم چطور باید درِ کمد رو باز کنه تا قیژقیژ نکنه؛ و این ها دقیقا همون اسرار کوچکی هستند که باعث می شن خونه، خونه ی خود آدم شه.

مردی به نام اُوِه - فردریک بَکمَن

همه ی ما از مرگ می ترسیم، ولی ترس عده ی زیادی از آدم ها این است که مرگ سراغ یک نفر دیگر برود. همیشه بزرگ ترین وحشت این است که مرگ ما را جا بگذارد، و ما تنها و بی کس باقی بمانیم.

مردی به نام اُوِه - فردریک بَکمَن